دیدید که یک زمان هست فقط دوست داریم بخوابیم. اولویتمان فقط خواب می شود. یک زمان هست مثلا عید دوست داریم فقط فیلم ببینیم یا بازی کنیم. اولویت زندگیمان در آن روزها فقط بازی یا فیلم دیدن میشود. یک زمان هست فقط میخواهیم غذا بخوریم و از خوردن لذت میبریم. در این زمان خوردن اولویت اول و مهم زندگیمان است. یک زمان میشود که دوست داریم فقط عبادت کنیم. اولولیت زندگمیان فقط دعا و نماز میشود. یک زمان هست دوست داریم فقط کار کنیم. اولویت زندگیمان میشود کار و چیزهای بالایی کنار میروند. ورزش، کامپیوتر، اینستاگرام، بورس، بچه داری، خانه داری، پول درآوردن.... هرکدام از اینها میتواند مثل بالا برایمان اتفاق بیوفتد.
برای اینکه درست تصمیم بگیریم و بتونیم به هرچیزی به اندازه توجه کنیم، انگیزه میخواهد.
با چیزهایی که بالا گفتیم بعضی ها آدم به پوچی مطلق میرسند و بعضی از آنها انسان را از توجه به موارد دیگه باز میداره. انسان تک بعدی به همچنین انسانی گفته میشود.
اینها تعریفی از انسان تک بعدی بود. اما اگر انگیزه را چاشنی زندگیمان کنیم. تعادلی از تمام این چیزها برایمان رقم میخورد.
فرمول انگیزه این است:
ما الان با خودمان چندچند هستیم. مهم نیست چندسال دارم، مهم اینه که با خودمان چند چند هستیم. وقتی که نشستیم قشنگ به این موضوع فکر کردیم. باید با آنچه که دوست داشتیم باشیم و آنچه که دوست داریم مثلا در 5 سال دیگر باشیم خودمان را مقایسه کنیم که کجای این نقشه قرار داریم و چقدر با هدف فاصله داریم. مینشینیم برنامه میریزیم و به خودمون مگیم من باید این قله رو فتح کنم.
قله های کوچک کوچک را فتح میکنیم تا میرسیم به قله های دیگه. اینجوری دیگه فقط غذا خوردن، فقط خوابیدن فقط بازی کردن فقط فیلم دیدن غذا پختن، تنها بعد زندگیمان نمیشود. اینجوری میتونیم زندگیمون را با نشاط کنیم و به تعادل برسونیم.